بوق را برای این گذاشته‌اند که اگر دیدی کسی حواسش نیست، هشداری بدهی.
پس برای سلام و خداحافظی بوق نزن.
برای احوال‌پرسی بوق نزن.
برای اعتراض بوق نزن.
برای راه‌دادن و راه‌گرفتن بوق نزن.
برای مسافرزدن بوق نزن.
برای اینکه در را برایت باز کنند، بوق نزن.
برای اینکه همه بفهمند عروس می‌بری، بوق نزن.
برای پیروزی تیم ملی‌ات هم بوق نزن.
دربارۀ کتاب چگونه می‌نویسم؛ ۱۰۰ روش از ۱۰۰ نویسندۀ معاصر
در این کتاب، صد نویسنده می‌گویند که هر روز چگونه شروع به نوشتن می‌کنند. در میان آن‌ها دو نفر وجود ندارد که شیوۀ کارشان مشابه هم باشد. هریک از آن‌ها به‌شیوۀ خودش کار می‌کند. حرف تمام آن‌ها درمورد نوشتن است؛ اما شیوۀ هریک از آن‌ها خاص خودش است. هرکدام به‌مرور، روش کار مناسب خود را پیدا کرده است.
بخشی از معرفی پشت جلد
از این به‌بعد، وقتی بعد از مدتی کسی را ببینم که باورهایش تغییر زیادی کرده است، به این فکر می‌کنم که چه مسیر پرپیچ‌وخمی پشت سر گذاشته است. به این فکر نمی‌کنم که شب خوابیده و صبح که بلند شده، انسان دیگری بوده است.
به این فکر می‌کنم که چه نگرانی‌هایی از سر گذرانده و لابد چه سخت توانسته است از پس آن‌ها بربیاید. به این فکر نمی‌کنم که خوشی زیر دلش زده و به‌خاطر اوضاع زمانه است که این‌همه «رنگ» عوض کرده است.
به این فکر می‌کنم که چقدر با خودش و احتمالاً دیگران سروکله زده و خسته شده است. به این فکر نمی‌کنم که خواسته است خودش را در آغوش باز جماعتی جا کند یا اسم‌ورسمی به‌هم بزند یا از زدن ساز مخالف نصیبی ببرد.
چون کسی زاویه گرفت، باید که نیت کند که از این عزلت، شر خود از مردمان بازدارد و طلب سلامت کند از شر مردمان... و باید که هیچ بی‌کار نباشد... و مردمان به خویشتن راه ندهد و از اخبار و اراجیف شهر نپرسد، که هرچیز که بشنود، چون تخمی باشد که در سینه افتد و در میان خلوت سر از سینه برزند... و اخبار مردمان تخم حدیث نفس بُود.
کیمیای سعادت، «آداب عزلت».
نوبه‌نو می‌شوی، هر لحظه.
هر دم، این تو نیست و تو این نیستی.
پس با من‌های متکثر طرفی.
پسِ این من‌ها، من واحدی است: من در لحظه.
«من در لحظه» می‌تواند روی دوش من‌های قبلی بنشیند
یا دست‌کم یک سروگردن بلندتر باشد.
به رقابت خودت می‌روی.
بد دردی است این «بی‌ثباتی»، ارباب. دردی است که هر سوءاستفاده‌ای مقابلش هیچ است. گنده نمی‌گویم سر جدت. همین یک قلم را جواب بده تا روشنت کنم: زشت باوفا بهتر است یا زیبای بی‌وفا؟ ملتفتی؟ حکایت، همین است. برنده‌ها همیشه برده‌اند: از مال مردم تا آبروی دین، همه را یکجا، آب خنکی هم رویش. آخرت کجا بود؟ اما بازنده‌تر از این‌ها هم مگر داریم؟ نداریم ارباب سر جدت. این‌ها بد می‌بازند. این خط، این هم شیر، نه، نشان. حواس نمی‌گذارند که.
می‌گفتم ارباب، بی‌ثباتی است که کمر خلق‌الله را شکسته. آب نمی‌توانی بخوری. بخوری هم خوش از گلویت نمی‌رود پایین. چرا؟ چون وسط جرعۀ اول و دوم، یَک قانونی تصویب می‌کنند که چهار چرخت هوا می‌شود. یا مثلاً یکهو همه‌چیز سه‌سوته سه برابر می‌شود. مملکت آنچنان سریع زیروزبر می‌شود که تا به خودت بیایی، می‌بینی تشتکتت پریده ارباب. طفلکی احمد را یادت هست؟ داشت پول جمع می‌کرد یکی از همین لگن‌ها بگیرد و بنشیند پشتش به مسافرکشی. مادرمرده دیگر باید برود سراغ موتور. همین هم دیر بجنبد از کفَش رفته. می‌گویی نه؟ نگاه کن.
دوست ندارم خواب کسی را بپرانم. قبلاً دوست داشتم؛ اما مدت‌هاست دست برداشته‌ام از این کار. به این نتیجه رسیده‌ام که آدمِ خوابیده کم‌خطرتر است تا بیدارِ بدخواب. بدخواب، بدعنق می‌شود. حالا بیا و درستش کن. یکباره حالی‌به‌حالی می‌شود. این دفعه لایعقل‌تر، می‌زند همه‌چیز را به‌هم می‌ریزد. مگر مریضم؟
جای شکرش باقی است که شرط «احتمال تأثیر» برقرار است. بدبینی‌ام هم باعث می‌شود این احتمال به صفر میل کند. اگر این‌طور نبود که چیزی باقی نمی‌ماند از وجودم. همه‌اش خرج بندکردن به این‌وآن می‌شد. خستگی‌اش می‌ماند و جای زخم‌هایش می‌سوخت. چه کاری است؟ به‌قول آن فرزانه، «مگر دیوانه‌ام؟»
در آستانۀ به‌دنیاآمدن فرزندم، به این آیه برخوردم: «وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللَّـهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ»؛ یعنی «بدانید اموال و اولادتان مایۀ آزمایش شمایند. [مبادا به‌خاطر آن‌ها به خدا و پیامبر خیانت کنید؛ چون‌که] پاداش بزرگ پیش خداست.» (ترجمه از اینجا)
امروز ترجمان لطیفی از این آیه را دوستی نازنین در قالب توصیه‌ای برایم نوشت.
یکم. همزه شخصیت دارد. مثل «ی» شل و وارفته نیست. انگار جدی‌تر تلفظ می‌شود. نمی‌شود موقع تلفظ، نادیده‌اش گرفت. نمی‌شود با حرف قبل یا بعد، یکجا تلفظش کرد. خلاصه اینکه یک سروگردن که چه عرض کنم، چند سروگردن از «ی» بلندتر است. شاید سر همین چیزها بود که پدرم از همان اوایلِ سواددار شدنم، تأکید می‌کرد فامیلی‌مان را با همزه بنویسم نه با «ی». من هم که طبق معمول چموشی می‌کردم. به‌خرجم نمی‌رفت. آخر معلممان گفته بود «پاییز» و «آیینه» و کلمات مشابهِ دیگر را همین‌طوری بنویسیم، نه با همزه. اقتدار معلم‌ها آن وقت‌ها خیلی زیاد بود. شاید هم پدر می‌دید ارزش کلنجاررفتن ندارد.
نعيب زماننا والعيب فينا
وما لزماننا عيبٌ سوانا
عیب از ماست؛ اما به روزگارِ خود خرده می‌گیریم؛
حال‌آنکه روزگار تنها یک عیب دارد و آن ماییم.